Η πανδημία επέφερε ανατροπές όχι μόνο στη συνήθη επιχειρηματική πρακτική που ακολουθείτο αλλά και στο ίδιο το δικαιοστάσιο. Για την καταπολέμηση των δεινών της πανδημίας, η Πολιτεία προσπάθησε να θεσπίσει μέτρα προς όφελος της κατά το δυνατόν μεγαλύτερης μερίδας ιδιωτών και ιδιωτικών επιχειρήσεων. Προς το σκοπό αυτό, από πλειάδα νομοθετικών μέτρων, θεσπίστηκε η καταβολή μειωμένου μισθώματος κατά 40% σε συγκεκριμένες κατηγορίες μισθώσεων, ενώ για άλλες περιπτώσεις ουδεμία ρύθμιση επήλθε. Στην ελληνική πραγματικότητα, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που νομικά πρόσωπα μισθώνουν κατοικίες για τη στέγαση του προσωπικού τους, ιδίως σε τουριστικά θέρετρα της χώρας μας. Οι περιπτώσεις αυτές εντάσσονται στα μέτρα καταβολής μειωμένου μισθώματος;;
Πέραν του χαρακτηρισμού της μίσθωσης ως εμπορικής ή αστικής στο ιδιωτικό συμφωνητικό μίσθωσης και στο Taxis, μείωση 40 % στο μίσθωμα δικαιούνται (συνοπτικά) :
α) Οι επιχειρήσεις για τις οποίες έχουν ληφθεί ειδικά και έκτακτα μέτρα περί αναστολής ή προσωρινής απαγόρευσης λειτουργίας για προληπτικούς ή κατασταλτικούς λόγους ή έχουν πληγεί δραστικά από την επιδημία του κορωνοϊού COVID-19 σε χώρους που έχουν μισθώσει προς εγκατάσταση της επιχείρησης τους.
β) Οι εργαζόμενοι στις πιο πάνω (υπό στοιχείο α) επιχειρήσεις, των οποίων (εργαζομένων) έχει ανασταλεί προσωρινά η σύμβαση εργασίας λόγω των μέτρων αποφυγής της διασποράς του κορωνοϊού COVID-19.
Στην περίπτωση που το μίσθιο ακίνητο έχει μισθωθεί από νομικό πρόσωπο για τη στέγαση του προσωπικού, τότε δεν υπάγεται (ευθέως) ούτε στην α) ούτε στην β) περίπτωση καθώς πρόκειται για μίσθωση χώρου από επιχείρηση που πλήττεται μεν από την επιδημία του κορωνοϊού αλλά για χρήση κατοικίας και όχι για την εγκατάσταση της επιχείρησης, ενώ παράλληλα δεν προκύπτει ότι ο χρήστης της κατοικίας είναι κάποιος υπάλληλος που έχει ανασταλεί η σύμβαση εργασίας του.
Παρόλα αυτά θα μπορούσαμε να επιδιώξουμε την υπαγωγή στο πιο πάνω ευνοϊκό μέτρο (εμμέσως) αν προέκυπτε ότι στο συγκεκριμένο μίσθιο γινόταν στην πραγματικότητα επαγγελματική. Νομικά υπάρχει περιθώριο να υποστηριχθεί μια τέτοια περίπτωση καθότι (νομολογιακά) :
α) για τον χαρακτηρισμό της μίσθωσης ως επαγγελματικής ή κατοικίας σημασία έχει η πραγματική χρήση του μισθίου και όχι τι έχει δηλωθεί στο μισθωτήριο.
β) τα λοιπά απαιτούμενα σύμφωνα με το νόμο για την υπαγωγή στην ευνοϊκή ρύθμιση (Υπεύθυνη Δήλωση Επιχειρήσεων-Εργοδοτών» που υπέβαλε στην «ΕΡΓΑΝΗ» βάσει της ΚΥΑ 13031/Δ1.4551, με εκτυπωμένα τα στοιχεία του εκμισθωτή και της διεύθυνσης του μισθωμένου επαγγελματικού ακινήτου) ακόμα και αν δεν υπάρχουν θα μπορούσε να κριθεί από το αρμόδιο Δικαστήριο ότι δεν είναι αναγκαία για την εφαρμογή της ευνοϊκής ρύθμισης καθότι αφορούν καθαρά φορολογικές υποχρεώσεις της επιχείρησής που δεν επηρεάζουν την αστική διαφορά.
Συνοψίζοντας, το τοπίο είναι μεν θολό, αλλά ευνοϊκό κατά περίπτωση, εάν θεμελιωθεί νομικά με στέρεο τρόπο.
